Na MiG-21PFŁ (typ 77) w wariancie WK dla Wietnamu i KRLD nie było radiowysokościomierza, który został przywrócony w typie 94. Stację miały te samoloty RP-21M, poza tym SRZO-2, SOD-57M i rakiety RS-2US. Rozpoznawcze 94R (wersja RF) dla Egiptu miały silniki R-13-300 i nie miały systemu "Lazur", a jeden egzemplarz w specjalnej modyfikacji MiG-21RW na życzenie egipskie z czterema fotoaparatami pod nosową częścią kadłuba do pracy na małych wysokościach (do 30 m) nie miał radaru. Egipskie PFM też miały R-13-300. Tyle na gorąco wyczytałem. Gorkowskie MFy z 1975 roku są określane jako MiG-21MF na bazie płatowca MiG-21SM, inaczej typ 63. To nam ostatecznie tłumaczy przyczynę różnic w wyposażeniu.
Liczby moskiewskie, które po raz pierwszy ujrzały światło dzienne - do tej pory podawano tylko łączną liczbę samolotów wyprodukowanych w Moskwie i 15 egzemplarzy wersji MT:
F-13/typ 74 – 270 sztuk,
PF/typ 76 – 257 sztuk,
FŁ/PFŁ/typ 77 – 381 sztuk, w tym egzemplarze w częściach dla Indii (są szczegóły),
U/typ 66 – 247 sztuk,
PFM/typ 94 – 731 sztuk,
M i MF/typ 96 i 96F – razem 1452 sztuki,
MT/typ 96T – 15 sztuk.
Razem 3353 egzemplarze, czyli o 150 więcej niż do tej pory podawano. W zasadzie wszystkie na eksport, ale nie całkiem. Cyfry z Gorki różnią się nieznacznie od dotychczas będących w obiegu, później zliczę. Łącznie trzy wytwórnie ZSRR (Gorki, Moskwa i Tbilisi) wypuściły 10 616 samolotów. Razem z samolotami z Czechosłowacji, Indii i Chin cała produkcja wyniosła ok. 13 800 sztuk (chińskie liczby są niepełne). Do absolutnego rekordzisty w całej branży odrzutowej (czyli MiGa-15) trochę brakuje, ale dla samolotów naddźwiękowych jest to wszechświatowy rekord, który prawdopodobnie nigdy nie zostanie pobity.
Od którego egzemplarza samolotu co montowano, jak spadochron, jaki statecznik, SPS-y, większe zbiorniki, rakiety itd. - bardzo dużo jest takich ciekawostek. Nie sposób wszystkie wymienić za jednym podejściem.
Zakładki