Małe OT:
S-200 Angara cd. pierwsza modernizacja systemu.
Już w chwili wchodzenia na stan wyposażenia jednostek obrony przeciwlotniczej ZSRR system S-200 Angara był oceniany jako jedynie odporny na proste zakłócenia i oceniano że może niszczyć cele powietrzne jedynie w prostym środowisku WE/WRE. Nie był wystarczający do obrony nawet wewnątrz ZSRR i do działań przeciwko samolotom rozpoznawczym NATO.
Po zestrzeleniu amerykańskiego samolotu U-2 nad ZSRR wykorzystano amerykański uszkodzony system walki elektronicznej (zakłócający) do budowy jego kopii. Po uruchomieniu kopii amerykańskiego urządzenia/systemu zabudowano go na radzieckim samolocie i wykorzystano do testów SNR K-1 zestawu S-200 Angara w warunkach poligonowych.
Okazało się że w wypadku niektórych pasm zakłóceń generowanych przez amerykańskie urządzenia zarówno radiowysokościomierze, radiolokatory wczesnego wykrywania jak i sam SNR nie są w stanie prawidłowo pracować.
Poligonowe doświadczenia pokazały że państwa NATO dysponowały skutecznymi środkami do zagłuszania najnowszych zestawów OPL ZSRR i to takich które dopiero były w opracowaniu lub na etapie wdrażania.
Aby dostosować S-200 Angarę do pracy w środowisku radiowych zakłóceń aktywnych znacznie bardziej rozbudowanych niż pierwotnie zakładano należało przeprowadzić dodatkowe badania po ich wykonaniu określić zakres modernizacji.
Dodatkowo przeprowadzono prace umożliwiające działania systemu w środowisku skażenia radioaktywnego.
Wyniki badań wskazywały na potrzebę modernizacji SNR K-1 (kanału naprowadzania) i pocisku 5W21. Dodatkowo postanowiono opracować nową głowicę samonaprowadzająca (GSN) która po zerwaniu podświetlania przez SNR nadal będzie śledziła cel.
Zmodernizowano poszczególne elementy składowe systemu:
Kabinę dowodzenia (przydzielania celów) K-9 do postaci K-9M
Tymczasowe środki wyznaczania celów dla zgrupowań S-200 w postaci Punktu Kontroli Bojowej PBU-200 w pierwszych seryjnych zestawach (PBU-200 został stworzony na podstawie punktu kontroli bojowej zautomatyzowanego systemu kontroli zgrupowań kompleksów S-75) opierały się na danych wypracowanych przez Uniwersalny Kompleks Radarowy P-80 "Ałtaj". PBU-200 zastąpiono zautomatyzowanym systemem wykrywania i przydzielania celów dla poszczególnych kanałów naprowadzania i rakiet АСУРК-1МА (była to scentralizowana jednostka kierowania ogniem zgrupowań systemów OPL).
Uniwersalny kompleks radarowy P-80 "Ałtaj"
Żródło: Đ-80 - поŃвŃĐš ПоМвидОвОК ŃадиОНОкаŃиОннŃĐš ĐşĐžĐźĐżĐťĐľĐşŃ | ĐŃŃнаН ÂŤĐОСдŃŃнО-кОŃПиŃĐľŃĐşĐ°Ń ĐžĐąĐžŃОна
Uniwersalny kompleks radarowy do wykrywania, prowadzenia i wyznaczania celów P-80 "Ałtaj" obejmuje dwa dalmierze i cztery wysokościomierze PRV-11. Stworzenie tego kompleksu wymagało uzyskania wysokiej dokładności charakterystyk celów i zdolności do przeprowadzenia rozpoznania celów w warunkach intensywnego użytkowania przez wroga zakłóceń aktywnych.
P-14 Lena w wersji stacjonarnej
Źródło:Ôîđóě âűďóńęíčęîâ ÂĐŇÓ-ÂÂĘÓĐÝ ĎÂÎ :: Ďđîńěîňđ ňĺěű - Ď-14, ŤËĺíŕť, ŤÎáîđîíŕť
S-200 Angara i S-200W "Wega"korzystały początkowo z radaru o zasięgu metrowym przeznaczonego do wczesnego ostrzegania o obiektach powietrznych P-14 Lena. Miał znaczące wymiary i znajdował się głównie w pozycjach stacjonarnych.
P-14F czyli P-14 w wersji mobilnej po modernizacji.
Źródło:Ôîđóě âűďóńęíčęîâ ÂĐŇÓ-ÂÂĘÓĐÝ ĎÂÎ :: Ďđîńěîňđ ňĺěű - Ď-14, ŤËĺíŕť, ŤÎáîđîíŕť
Docelowo zestaw zmodernizowany S-200W wykorzystywał P-14F
W ramach modernizacji zestawu zmodernizowane stanowisko dowodzenia K-9M dodatkowo miało zapewniać wykorzystanie radaru autonomicznego wyznaczania celu P-14F i radiowego wysokościomierza PRV-13, które współpracując zapewnią wystarczającą dokładność wyznaczania celu dla pojedynczych celów.
Radar P-14F został sparowany z ulepszonym stanowiskiem dowodzenia bezpośrednio za pomocą kabla. Aby połączyć się z przekaźnikiem RL-30 i wysokościomierzem radiowym w zmodernizowanym stanowisku dowodzenia, istniały miejsca do zainstalowania i podłączenia szafy sprzętowej RL-30 i przenośnej szafy wysokościomierza radiowego PRV-13 (W kolejnej modernizacji PRV-17).
System S-200 Angara przewidywał użycie dwóch rodzajów pocisków:
- Przed modernizacją 5W21 (B-860, produkt „F”) - pierwsza produkcyjna wersja pocisku w wykonaniu bojowym. Pocisk był wyposażony w
głowicę naprowadzającą 5G22, urządzenie czytająco zliczające 5E22 oraz autopilot 5A41.
Pociski 5W21 zostały wyprodukowane na wczesnym etapie rozwoju systemu S-200
- Po modernizacji 5W21 (B-860, produkt „F”)5W21A (V-860P, produkt „1F”) - ulepszona wersja pocisku 5W21, wyposażona w sprzęt pokładowy,
ulepszony zgodnie z wynikami testów.
W rakiecie V-860P( Зенитная управляемая ракета В-860П- 5B21A) zastosowano głowicę samonaprowadzającą 5G23, urządzenie czytająco zliczające 5E23 oraz autopilota 5A43.
Głowice naprowadzające 5G22 i 5G23 musiały otrzymać wstępne dane o celu , gdy pocisk znajdował się na wyrzutni.
Zmodernizowany zestaw S-200 Angara nazwano S-200W "Wega" w chwili pojawienia się w nim nowej rakiety W-860PW (5W21W), zmodernizowanego SNR K-1M, zmodernizowanej kabiny dowodzenia K-9M.
Porównanie możliwości i charakterystyk zestawów S-200"Angara" S-200W "Wega" i S-200 WE "Wega"
Źródło:https://andrei-bt.livejournal.com/1135764.html
Zakładki